Deyiş-miyor.

hiçbir zaman hesaplar tutmuyor. ne yapsam, neyi denesem, neye kalkışsam olmuyor. bir şey, bir yerlerde her zaman tutukluluk yapıyor, ilerlemiyor. asıl kurcalayan, iç sızlatan da geçen zaman. tüm bunlar olup biterken zaman olması gerekenden daha az erimiyor. önceden olduğu gibi, şimdi de, sonra da tam olması gerektiği kadar azalarak tükeniyor. hesaplar zamanla da tutmuyor. zamansız da. buradan sonrası insanın tükenmeye başladığı köşe oluyor. keskin bir köşe burası. bir çarpsan elini ayağını keser. işte hepimiz. tam olarak böyle bir köşedeyiz. elimizi ayağımızı kesip gidiyoruz. eksilmiyoruz ama, unutmuyoruz da.. tutmayan hesapların zamansızlığını unutmayalım diye de yaşam bize ufak ufak çentikler işaretliyor.