Ben, hep caydım..
Üzerinden zaman geçen, maziyi oluşturan tüm o anların toplamı kadar konuşuyorum. Yukarıda söylediğim iki nedenin dışında bir santim öteyi düşleyemedim. İzin vermediler.. Çünkü ne kadar istesekte kendimize adil davranamadık. İnsan birini düşlerken kendine adil davranmayı akıl edemez. Budur işte en noksan yanımız. "Ben bu kadını sevdim." diyor adam, cümlenin sonuna gelen nokta kadar kesin bir yargı bu. Toplumun içinde işaret parmağıyla gösterebilecek kadar kesin bir yargı bu..
İnsan biri gitti diye caymaz. İnsan kendiyle kaldı diye cayar. İnsan en çok kendinden cayar. Hayalinden cayar.. Gider; dibinde soluduğu ağaçtan cayar.Eşten, dosttan cayar.. Döner; odasından cayar. Balkonundaki çayından cayan bir çok insan tanıyorum.
