uzunca bir süre lambaya baktıktan sonra, gözlerimde biriken yaşları kollarıma sildim. bu ıssızlığın üzerime sinmesine izin vermemeliydim. gene ileri gitmiş, gene haddimi aşmıştım. devamlı sınırları ihlal ediyordum. Allah'ım diyordum lütfen kapıyı çalmasınlar artık. kapıyı açmaktan, soruları cevaplamaktan usanmıştım. aynı şeylerin tekrar etmesini hazmedemiyorum. bu nasıl bir anlayış. neyin yetinmezliğidir bu?! uzatmadan, kendime kızmam gereken çok konu var. iyisi mi uyumak diyorum. kafamın yastıkla birleştiği andan yaklaşık beş dakika sonra uyumuşum. o beş dakika boyunca da bir şeylerin unutmuşluğuyla aklımı kurcaladım durdum. netice yok. diğer gün saat iki gibi uyandım. kahvaltı yapmakla yapmamak arasında gidip geldiğimi hatırlıyorum. hayat dalgası işte. aldı mı kollarına; bırakmıyor..
